تعریف و تمجید همیشه برای آدم خوشایند میتونه باشه قطعا ... حداقل برای من... گرچه ممکنه باعث بشه دچار کمال گرایی منفی بشم که هیچوقت از عملکرد و تلاشم راضی نباشم... فکر کنم هرچی تلاش می کنم کمه و باید بیشتر به خودم سخت بگیرم...اما این سختگیری ها رو دوست دارم ... انگار دچار یه مازوخیسمی باشم که این همه سخت کوشی پرتم کنه به یه سری قله که برای خودم تعریف کرده بودم و بهشون برسم ، و هی قله بعدی و بعدی....همکلاسی های خوبم که همیشه ازم تعریف می کردن و خیلی جاها باعث شده بفهمم هنوز من رو قبول دارن و ازم انتظار دارن و لقب هایی مثل شاخص بهم میدن (حالا شاخص هم نه! کلمه دیگه ای که حتی تلفظش هم دوست ندارم :دی) دوست عزیزی که بهم یادآوری میکنه و هی کمک میکنه که فلان اسکیل و مهارت باید جزء لاینفکه علمی که یاد می گیری باشه و غیر این عقب میفتی... و کلی هم کمک های دلسوزانه که حتی از دانشگاه خودش میاد تا جزواتش رو بهم برسونه و خیلی اصرار داره من دکتر بشم!... بودن کنار اینها حس خوبی بهم میده که باعث میشه یادم بیاد هنوزم خیلی ها منتظر درخشیدن و موفقیتم هستن :)
